تنهایی را دوست دارم، زیرا بی‌وفا نیست.

تنهایی را دوست دارم، زیرا عشق دروغین در آن نیست.

تنهایی را دوست دارم، چون بارها تجربه کردم.

تنهایی را دوست دارم، چون خدا هم تنهاست.

در کلبه‌ی تنهایی‌هایم در انتظار خواهم گریست

و انتظار کشیدنم را پنهان خواهم کرد.

شاید در سکوتی یا شاید در شبی سرد و بارانی

بگذار کسی نداند که هنوز دوستش دارم...

مرا دیوانه نامیدن...

به جرم دلدادگی‌هایم?

به حکم سادگی‌هایم?

مرا نشان یکدیگر دادند و خندید!!!

مرا بیمار دانستند...

برای صداقت در حمایت‌هایم?

نجابت در رفاقت‌هایم?

نسخه تزویر را برایم تجویز کردند

مراکُشتند و با دست خود برایم چاله‌ای کندند

به عمق زخم‌هایم?

به طول خستگی‌هایم?

منِ بیمارِ دیوانه?

نمی‌خواهم رهایی را از چاه تنهایی

که مردن در این اعماق تاریکی?

به از با آدمک‌ها زیستن در باغ رویایی!!!

چقدر راحت نوشتيم

((بابا نان داد))

بي آنکه بدانيم

بابا چه سخت براي نان همه ي جوانيش را داد...

پدرم با بودنت باعث بودن من باش

* * روز اسطوره هاي زندگيمون پيشاپيش مبارک * *

 همیشه همینطور است

تلخی‌ها، سختی‌ها و دردهای زندگی

برای دیگران‌اند

وقتی که بچه‌ایم

بزرگ که میشویم

برای بچه ها

دیگران می‌شویم..

شدم موضوع نقاشی
که شاید یاد من باشی
شوی شاگرد نقاشی
و....
به روی بوم عمر من
زدی نقشی
ز بی نقشی
گهی بر غم کشیدی
من شدم خوشحال
که شاید تو درختی
تا فرود آیم به دستانت
ولی دیدم که خورشیدی
ز گرمایت شدم بی حال و بعد از مدتی اندک
شدم بی تاب
مرا دریاب
ورق را پاره کردم دور ریختم
...........
بروی صفحه ای دیگر
شدی کوهی
شدم کاهی
که من اندر تو ناپیدا و شاید هیچ
شدم غمگین
کمی پر رنگترم کردی
شدم چوبی
تو هم کوهی
چنانچه پیش از آن بودی
شدم خوشحال
مرا برد ناگهان سیلی
شدم مجنون بی لیلی
و شاید هم شدم فرهاد
زدم فریاد
زدم فریاد و همراهش زدم تیشه
به روی بوم نقاشی
ورق را پاره کردم دور ریختم
..............
به روی صفحه ای دیگر
شدم قلبی
تو هم تیری
میان سینه ام رفتی
مرا کردی دو تکه
ز عشقت خرد کردی
ورق را پاره کردم دور ریختم
............
به روی صفحه آخر
شدم شبنم
که من آهسته و نم نم
چکیدم من ز برگ تو
که لایق تر ز این جمله
برایت نیست تصویری

زندگی هیچ نبود،

و به آسانی یک گریه گذشت.

کودکی را دیدم که دلش غمگین بود و بدنبال عروسک می گشت.

تا که در رویاها

همه دار و ندارش،

قلک بی اعتبارش و دل خسته و زارش

همه را بی منت، به عروسک بخشد

غافل از آینده

زندگی فلسفه ای بیش نبود

که در آن بیزاری، رهنمای همه یاران شده بود

و محبت، افسوس.

من خودم را دیدم، آن زمانی که دلم سوخته بود

و تو را می دیدم، بی خبر از من و غمهای دلم

و تو آن عصیانگر،

که نماد همه خوبان شده بود!!

و سخن از غم یاران می گفت

واپسین لحظه دیدار عجیب

خود نصیحت گوی، من دیوانه شدی

و سخن از رفتن،

سخن از بی مهری!!

تو که خود می گفتی

خسته از هرچه نصیحت شده ای.

حیف از بازی ایام،

دریغ از تکرار...